وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى‏ بَلْ لِلَّهِ الْأَمْرُ جَميعاً أَ فَلَمْ يَيْأَسِ الَّذينَ آمَنُوا أَنْ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لَهَدَى النَّاسَ جَميعاً وَ لا يَزالُ الَّذينَ کَفَرُوا تُصيبُهُمْ بِما صَنَعُوا قارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَريباً مِنْ دارِهِمْ حَتَّى يَأْتِيَ وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ الْميعادَ(31)
و اگر قرآنی بود که کوه ها بدان سیر داده می شد یا زمین بدان شکافته و قطعه قطعه می گردید یا با مردگان بدان سخن گفته می شد ( باز هم تأثیری در ایمان آنها نداشت ، زیرا ایمان و هدایت ) بلکه کارها و فرمان ها یکسره از آن خداست ، پس آیا کسانی که ایمان آورده اند ( هنوز از ایمان اینان ) ناامید نشده و ندانسته اند که اگر خداوند می خواست همه مردم را ( بالاجبار ) هدایت می کرد؟! ( ولی سنّت خدا اجبار بر ایمان نیست ) و کسانی که کفر ورزیده اند پیوسته مصیبتی کوبنده به سزای آنچه کرده اند به آنها می رسد یا به نزدیکی خانه هایشان فرود می آید تا وعده ( نهایی ) خداوند برسد ، که همانا خداوند خلف وعده نمی کند.